یه روزهایی هست که فکر میکنم جانم به نگه داشتن اینجا دیگر نمیرسد. که وقتش رسیده اینجا را، که دیگر نه سبک خاصی دارد و نه حالت منحصر بفردی، بسپارم به دست باد. حیف خواهد شد. من تنها چیزی که همیشهی سالهام با خودم حفظ کردم، همین بوده. وبلاگ نویس یک گوشهی خلوت بودن.
فارغ از دنیا.
نکن حاجی. ما از اینوریدر میخونیم خب.
ReplyDeleteکلمهها، کلمههای عزیز، غرقۀ اندوه و اشک غسل تعمیدی دوباره میشوند
ReplyDeleteما این گوشه خلوت و نویسندهی فارغ از دنیاش رو دوست داریم.
ReplyDelete