غربت

گفت فکر کنم دل بریدن از شهری که سی و چند سال خونه بوده شبیه بریدن یه طناب ضخیمه. گفتم ترسم از این نیست. بیشتر نگران رفتن از شهری هستم که تمام مردهایی که دوست داشتم توش قدم زدن. هر کدوم بخشی از زندگیشون رو. با زخم عمیق روانی اینکه دیگه هیچ وقت کسی دوستم نداشته باشه. با علم به اینکه هیچ وقت شبیه سالهایی که گذشت دوست داشته نخواهم شد.

یاد شبی می افتم که بوسفور بینمون بود. من روی ساحل آسیایی استانبول ایستاده بودم و به نورهای سمت دیگه نگاه میکردم. همزمان در شهر بودیم. من از آب برای حمایت کمک گرفته بودم. حمایت در برابر ترس شدیدم از برخورد اتفاقی در خیابان های آشنا. آدمها در ساحل کنار دستم می رقصیدند. من زل زده بودم به نور در پس سیاهی. پیچیده در بوی ایمن کننده ی دریا.

ترسم از دوست نداشته شدنه. حالا که بندها یکی یکی شل می شن، از خشکی پوستم در انتهای سالهای آینده.