روزها

اینجا هم باید گوشی رو دوباره رجیستر کنیم - برای همه‌ی کشورها همینه؟- و بدون رجیستر گوشی حدود صد و بیست روز در سال کار میکنه. بعد میشه جای اسلات سیم کارت رو عوض کرد و دوباره صد و بیست روز. یه قانون دیگه هست مخصوص دوران کرونا، که هر دو ماه میشه رجیستر گوشی رو رایگان تمدید کرد. گوشیم رو برای همین رجیستر دائم نکردم من. اگه همه چیز درست پیش بره، سال بعد هم نیازی به رجیستری نیست. 

حالا چند روزه درهای غار رو باز کردم و رفتم توش. فقط مچ پام بیرونه. دو تا صد و بیست روزم تموم شده و دلم نمی‌خواد به شبکه وصل بشم. دلم میخواد گم کنم خودم رو. از خونه بیرون بزنم و دیگه هیچ جا نشه ردم رو گرفت. امروز داشتم فکر میکردم اگر باز حوا‌س‌پرت بازی در بیارم و اینترنت خونه مهلت پرداختش بگذره و قطع بشه، انگار با صدای ترکیدن حباب، بودنم زیر سوال میره. نشستم و خیال ساختم که اون موقع چکار می‌تونم بکنم. البته که همیشه میشه رفت یه کافه نشست و ارتباط رو وصل کرد. 

فعلا اما دلم میخواد فکر کنم که غاری هست بشه بهش پناه برد. هر وقت روز هر جا ساختش. از جهان محو شد. البته که گمونم تلاش زائدیه. ما هیچ کدوم اونقدر مهم نیستیم که باشیم. کلش یه پلک زدنه فقط. نه؟