Monday, October 4, 2021

در نهایت

 یک جایی ام بغل تمنای شدید «لطفا کسی را نبینم» یا «لطفا کسی زنگ نزند» یا «لطفا فراموشم کنید». همان کنارها. از خستگی در حال شکستن.

at

1 comment:

  1. UnknownOctober 5, 2021 at 12:23 AM

    جایی برای پنهان شدن میان آدم ها. لابلای کتاب ها و شعرها

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)

.

پرسیدم چه بلایی سرمون اومده؟ ما که رویابینان جهان بودیم. گفت از واقعیت شکست خوردیم.  و گمونم درست گفت. 

  • .
     توانایی تحمل این حجم درد رو ندارم.
  • ایمان
    امید خلیده زیر پوستم. یک هفته؟ ده روز؟ همین حوالی. از خانه بیرون زدم و دیدم بهار شده. کل امسال در اضطراب و پشت میز گذشت. بدون اغراق. از تیرم...
  • .
    با خساست تمام، چشم دوختم به آخرین قطره‌های توان‌ام. مراقب. منتظر. نگران.