سه چهارتا چهارراه بیشتر تا خداحافظی نمونده. سرم رو خم میکنم سمت گردنش. نفس میکشم. نفس عمیق. میپرسه که داری بو ذخیره میکنی؟
دارم بو ذخیره میکنم رفیق جان. تابستون کوتاهه. خیلی کوتاه. باد داره میاد و این یعنی فصل داره عوض میشه. جهان داره عوض میشه و بعدش؟
با میم داشتیم صحبت میکردیم. از خواب حرف زدیم. از مرگ و بعد به حالای زندگی من رسیدیم. براش گفتم دیگه سعی نمیکنم کسی رو نگه دارم. میدونم از دستم میره و حالا امروز با چند وقت بعد مگه چقدر فرقشه که براش خراشش بدم؟ نمیخوام از دستش بدم. اما نمیخوام نگهش دارم. مجبورش کنم. تنگ بگیرمش. فقط میخوام من رو به یاد داشته باشه. گفت عوض شدی.
عوض شدم. حالا بو ذخیره میکنم و هربار روی بندهای انگشتش دست میکشم، ته دلم از نگرانی طوفان میشه که شاید این فرصت آخر باشه. آخرین فرصت.
همینقدر قاطع. همینقدر خالی.
Thursday, October 11, 2018
بشمار
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
از خیال
نود و سومین شب بعد از نبودن بچه، دختر یاد گرفته جای خواهر رفتهاش بخوابه. عمیقترین شکل سوگواری که در زندگیم شاهد بودم و خوندم رو توی این سه...
-
توانایی تحمل این حجم درد رو ندارم.
-
با چاقو افتادم به جونش. تکه پارهاش کردم و بعد سطل زباله. میون اون ضربهزدنها، یک لحظه ترسیدم از دونستن اینکه آنقدر خشم و انزجارم زیاده که ...
-
امید خلیده زیر پوستم. یک هفته؟ ده روز؟ همین حوالی. از خانه بیرون زدم و دیدم بهار شده. کل امسال در اضطراب و پشت میز گذشت. بدون اغراق. از تیرم...
No comments:
Post a Comment