خونه

 این رو به عنوان یه ناظر از دور که جونش در سلامته و خطری تهدیدش نمیکنه میگم. ج ا، داره یک ملت خلق میکنه. داره دقیقا بر خلاف کاری که سالها انجام داد و مردم ایران رو سعی کرد به مذهب تقلیل بده و با مذهب تفکیک کنه و با مذهب بشناسونه، اینبار با کاری که داره میکنه داره مردم رو از جمع پراکنده یک ملت میکنه. گاهی به نظرم میاد خودشون هم نمیفهمند چطور دارن مردم رو مذهب زدایی و ملی گرا میکنن. اون جوکهای یه ترکه و یه اصفهانیه ویه رشتیه یادتونه؟ حالا رسیدیم به جایی که همه ی شهرها هموطن شدن. درد هر شهر درد کشور شده. درد هر شخص، درد کشور شده. 

من همیشه صدای اذان رو دوست داشتم. درترکیه بیشتر از سابق ازش خوشم اومده. اما صدای اذان و اسم ایران برام معناش مرگ و نیستیه. چطور یک حکومت مذهبی میتونه اینطور تک تک نمادهاش رو با نفرت عجین کنه؟ ج ا هر چقدر از اپوزوسیون شانس آورد، همونقدر از متفکرین خودش ضربه خورد و این عجیبترین تناقض این حکومت شروره.

در نهایت انقلاب چطور پیروز میشه؟ با یکدست شدن مردم. چی یکدستشون میکنه؟ ج ا. جالبه که انگار خودش از نقشش ناآگاهه. رئیس جمهور، رئیس قوه قضاییه، گارد ویژه و قضات و نیروی زندان مهمترین نقش رو در این یک پارچگی دارن. و مشاهده ی تاریخ، در کنار شکوهش هر روز با درد همراهه.