1- این چند روز یک جمله خیلی قشنگی شنیدم و آن هم اینکه زندگی ما شبیه چیزی که رویایش را در سر میپرورانیم نخواهد شد. بلکه شبیه کف تحمل ما خواهد شد.
2- کف تحمل. نه سقف خواسته.
3- ما هزینه ی کف تحملمان را پرداخت میکنیم مگر اینکه پرنسس خانواده باشیم و شخص دیگری مسئول بالا آوردن این کف بر روی شانه هایش باشد. دید تقریبا محدود من تا اینجای زندگی نشانم داده تعداد ما که دلمان میخواهد پرنسس باشیم یا توهمش را داریم، خیلی خیلی بیشتر از پرنسس های واقعی دنیاست. همین یک جور سرخوردگی عجیب جمعی برایمان آورده.
4- من از تپل بودن وزنم بیشتر است. تقریبا مایل به چاقم. کف تحمل بین اینکه درست غذا بخور و ورزش کن یا همین بدن را تحمل کن، تاب میخورد. زندگی هم که مکث کردن ندارد. خود مکث کردن، یک جور رای دادن به سمت همین بدن را تحمل کن است برای من.
5- رسیدیم به پایان سال تحصیلی دانشگاه ها. آقای راجر فدرر و دیگر عزیزان از طرف دانشگاه های مختلف دنیا مشغول ایراد سخنرانی در مراسم فارغ التحصیلی هستند. پیشنهاد میکنم اگر وقت دارید، گشتی در یوتیوب بزنید و حرفهای رد و بدل شده در این مراسم را گوش کنید.
6- زندگی بزرگسالی میتواند تبدیل به چیزی کسل کننده، روزمره و پر از قیمت هویج و سیب زمینی شود اگر حواسمان نباشد.
7- زندگی ما شبیه حداقل استانداردی که برای زندگی قائلیم و هزینه اش را می پردازیم است.
8- دقیقا آنجایی که میگوییم خب از این کمتر دیگه نه!
9- حداقل استانداردی که میپذیریم و حاضر به پرداخت هزینه اش هستیم.
10- نصیحت بکنم؟ تا اینجا اومدیم دیگه این اجازه رو بهم بدین: سعی کنین زندگیتون رو از افرادی که حداقل استاندارد شما حداکثر آرزوشونه، خالی کنین. این آدمها در دراز مدت سم زندگی هستند.
No comments:
Post a Comment