Friday, July 24, 2020

زمین

هر انباری یک روز خالی میشود. هیچ چیز ابدی نیست. تهوع دائمی به عنوان پس زمینه ی این چند روز به ستوه رسانده من را. دلم میخواهد دست از جنگیدن بردارم. بیشتر از این دست و پا نزنم. من شکست خورده ام.
و این شکست را پذیرفته ام انگار.
at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

.

«مگر چقدر احتمال دارد اوضاع از این بدتر شود؟»

  • .
    نگاه می‌کنی و میبینی همه چیز رو پاک کردی. محو کردی. هیچ ردپایی نمونده. هیچ یادی هم. حالا چی اسماعیل؟
  • ./.
     از این همه گریه کردن خسته ام.
  • حرف‌های قبل از خواب
    کاش یک شیوه‌ی درست تشکر یاد بگیرم. باید تشکر کنم و کلمات کافی نیستند.